از این شبکه اجتماعی می پریم به آن شبکه اجتماعی. از این اکانت به آن اکانت. به دنبال هویت گمشده. به دنبال رفع نقص. رفع عیب. پر کردن جاهای خالی. مدام پی چیزی می گردیم که هیچکدام ما نیستیم. مدام اسم عوض می کنیم. عکس عوض می کنیم. آرزو میکنیم. می خندیم. اشکی می شویم. خسته می شویم. کامپیوتر را خاموش می کنیم. دستانمان خالیست هنوز. جیبمان سوراخ است گویا. اینها همه هست و هیچ نیست. نیست آقا نیست. اینها چیزی نیست که باید باشد. فقط خودمان را مسخره کرده ایم. فیس بوک، توئیتر، پلاس، شمر. این آخری هم اصلا آدم رغبت نمی کند برود تویش با آن اسمش. دنبال چه هستیم؟ چرا این دل آرام نمی گیرد لامذهب. چرا ساکت نمی شود این وامانده. زبان هم ندارد بنده خدا. آخر سر هم بیشتر از همه سرش بی کلاه می ماند. از همه نق نقو تر، از همه بی تاب تر، از همه هم لطیف تر، حساس تر، مهم تر. شاید بخت یار بود و دست آخر مُسکن این تکه گوشتِ بی دست و پایِ زبان بسته ی سر به هوا را پیدا کردیم...